”با كشورم چه رفته‌ست“
رضا مقصدي
به خاطره‌ي چاك چاكِ
سعيد سلطانپور
آغازِ خاطراتِ من از توست
آوازِ غمگنانه‌ي اين دل نيز.
ديشب كه در گلوي گياهِ من
بارِ دگر صداي تو گل داد
دانستم:
تا خاكِ من
از زخمِ دير ساله‌ي اهريمن
خنياگرِ خزانِ درخت است
من همصداي سبزِ تو خواهم ماند.
بگذار بر دريچه‌ي تاريكم
آهنگِ ماه نباشد
بگذار چشمه‌ام
از سنگلاخِ تيره‌ي اندوه بگذرد
شادابيِ شكوفه‌ي آن آرزوي دور
روياي نازنينِ مرا رنگ مي‌ز‌ند.
هرجا پرنده‌يي
دلخسته‌ي كرشمه‌ي باغ است
هرجا دلي
پژواكِ تابناكِ چراغ است
هرجا سپيده‌يي
پيغامِ روسفيديِ روز است
آوازِ ارغوانِ تو جاري‌ست.
در جاريِ هميشه‌ي آن جويبارِ نور
جانِ من و جوانه‌ي شادابِ تو يكي‌ست
ديشب ترا دوباره صدا كردم
يعني:
تاريكيِ كرانه ما را، ستاره‌وار!
بارِ دگر ترانه‌ي شفافِ تو شكست.
وقتي كه از بلنديِ جانت
فرياد بركشيدي:
”باكشورم چه رفته ست!“